Psią łapą pisane... Życie oczami psa...

Moi pierwsi właściciele nabyli mnie w hodowli, kiedy byłem jeszcze bardzo malutki. Nazwali mnie Heros, bo widzieli we mnie przyszłego bohatera. Codzienne spacerki, miska jedzenia, pieszczoty, wtedy wszystko wydawało się takie piękne. Myślałem, że mnie kochali... z dnia na dzień robiłem się coraz większy, pewnego dnia stwierdzili, że nie mogę dłużej mieszkać z nimi w domu, nie wiedziałem czemu... starałem się nie rozrabiać. Zostawili mnie na dworze z krótkim łańcuchem na szyi, do spania miałem ciasną, zimną budę. Skończyły się spacery, dobre jedzenie resztą czasem wcale go nie dostawałem. Pewnego dnia coś mnie natchnęło... Postanowiłem uciec, z trudem udało mi się wyrwać głowę z ciasnej obroży, byłem wony! Biegłem ile sił w łapach prosto przed siebie, przez chwilę wszystko wydawało się takie piękne, ale wkrótce zaczął doskwierać mi głód i samotność... wędrowałem dnie i noce licząc na to, że los się do mnie uśmiechnie. Robiłem się coraz bardziej samodzielny... wręcz dziki, sam zdobywałem jedzenie, wodę. To trwało przez kilka lat, aż w końcu pewnego deszczowego dnia, złapał mnie hycel. Trafiłem do schroniska, gdzie zostałem bezimiennym numerkiem. Przynajmniej nie musiałem już walczyć o jedzenie... Dalej tu jestem... przez 7 lat nie znalazłem domu...
Nagle do boksu podeszli pracownicy schroniska
- Jest za stary... nikt go nie chce, musimy to zrobić.
- Może jeszcze ktoś go zechce.
- 16 letniego psa??? Zabieramy go.
Bałem się... Wiedziałem co mnie czeka, ale sam na takie coś zasłużyłem...
- Nie bój się staruszku, poczujesz tylko ukłucie.
I tak było, a potem tylko ciemność.......
Autor: Huskana
Don't  coppy!!